Rozdział 2: Niektórych uczuć nie można opisać słowami...

Hejka <3

Bez zbędnego gadania zapraszam na rozdział! Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu :) Komentujcie i miłego czytania <3 

     ***

Obudziłam się dosyć wcześnie, co świadczyło o tym, że wyrwę moją mamę z błogiego snu. No niestety, ale złamana noga uniemożliwia mi normalne funkcjonowanie. To nie pierwszy raz, kiedy przez własną głupotę jestem poturbowana. Ostatnim razem złamałam sobie nadgarstek i palec, a to dlatego, że chciałam 'posiłować się' ze starszym o 5 lat chłopakiem. Nie wiem, czy to dlatego, że mam aż tak słabe kości, czy że moja głupota sięga ponad granice moich możliwości. Podniosłam głowę i spojrzałam na zegarek. Była 6.00. Nie chcąc budzić mamy leżałam samotnie na łóżku, aż się nie obudziła. Gdyby nie ta noga...ale z drugiej strony cieszyłam się, że wyszłam z Michaelem. Naprawdę go lubię. Co z tego, że jest ode mnie o wiele starszy albo dlatego, że znamy się bardzo krótko. To nie zmienia faktu, że jest dla mnie jak prawdziwy przyjaciel. Przeleżałam w łóżku jeszcze 2 godziny, po czym usłyszałam dźwięk otwierających się powoli drzwi. To moja mama, zapewne sprawdzała, czy śpię.

- Hej kochanie, jak się czujesz? – spytała i usiadła na brzegu mojego łóżka.

- Okey, tylko strasznie mi się nudzi – założyłam ręce na klatce piersiowej i zrobiłam obrażoną minę na co się tylko zaśmiała.

- Jeszcze trochę i będziesz znowu biegać bez opamiętania. – w sumie miała rację. Zaczęło mi burczeć w brzuchu. No ciężko się dziwić. Leżałam tak już dobre parę godzin. Moja mama słysząc to wstała i udała się w stronę kuchni. – Zaraz ci coś przyniosę. – Po śniadaniu pomogła mi się ubrać, a moje wiecznie poplątane włosy związała w dwa warkoczyki. Uwielbiałam kiedy mnie czesała. Zawsze robiła mi zaskakujące fryzury. Kiedy skończyła z powrotem się położyłam. Tak...znowu. Yhh, nie znoszę tego. Muszę być w ciągłym ruchu. Jestem wiercipiętą i nie mogę usiedzieć w jednym miejscu. To normalne dla dzieci, prawda? No, ale nie pozostało mi nic poza tym do roboty. Włączyłam sobie telewizor i zaczęłam oglądać to, co akurat leciało. Usłyszałam ciche pukanie do drzwi. Moim oczom ukazał się ogromny misiek. 

 

Byłam w szoku kiedy go zobaczyłam. Tak naprawdę nie wiedziałam, skąd on wziął się w moim pokoju. Kiedy jednak spojrzałam wyżej ujrzałam uśmiechniętego Michaela. Widząc, że raczej nie podejdę, zrobił to za mnie.

- Cześć Claire! – podszedł do mnie i przywitał mnie ogromnym przytulasem. - Jak się czujesz? – postawił mi tego ogromnego miśka na kolanach i usiadł na skraju mojego łóżka.

- W sumie to dobrze, chociaż nie mam co robić. – zaśmiał się na moje słowa, co później sama zrobiłam. – Jest śliczny! – powiedziałam wskazując na pluszaka.

- Cieszę się, że ci się podoba! – powiedział. Postanowiliśmy obejrzeć jakiś film. Michael wybrał 'Piotrusia Pana'. Nie wiem skąd wiedział, że to mój ukochany film. Jak się okazało jego również. Zaczęliśmy oglądać, rozmawiać, śmiać się i nawet nie wiadomo kiedy nastał wieczór. – Muszę się już zbierać, zrobiło się późno. – jak powiedział, tak zrobił. Nie chciałam żeby wracał, ale przecież ma swoje sprawy. Na pewno ważniejsze niż siedzenie ze mną. To dziwne, ale mogłabym z nim przesiadywać godzinami. Co z tego, że znamy się tak krótko? Co z tego, że jest starszy? Oczywiście nawet nie marzę, że mogłabym z nim być. Wiem, że to się nie stanie. Przecież to nie możliwe. Muszę postarać się o tę przyjaźń. Nie chcę go stracić, jest dla mnie naprawdę ważny...

***

Wróciłem do domu dosyć późno. Ale cóż, przynajmniej wykorzystałem wolne popołudnie. Kiedy przekroczyłem próg domu zauważyłem matkę nakrywającą do stołu. Po chwili ujrzała mnie i od razu do mnie podeszła. Oczywiście zaczęła wypytywać jak było i dlaczego tyle czasu mi to zajęło. Cieszyłem się, że interesuje ją to, co się ze mną działo. Ojca z zasady to nie obchodziło, więc nawet nie liczyłem, że o cokolwiek zapyta. Jak zwykle siedział w siebie w gabinecie i zajmował się 'papierkową robotą'. Nie wiem czym dokładnie, ponieważ nigdy nie pozwalał zajrzeć, a już zwłaszcza grzebać w swoich rzeczach. Pomogłem matce dokończyć kolację i pobiegłem po moje rodzeństwo. Siedzieli w pokoju. Było w nim nadzwyczaj cicho, gorzej niż zwykle. W tamtym momencie poczułem, że coś wisi w powietrzu.

- Co się dzieje? – nie mogąc znieść tej ciszy odezwałem się w końcu. To pytanie skierowałem do moich starszych braci.

- Ojciec...jest pijany. Zabronił nam się stąd ruszać. Nawet nie zauważył, że ciebie brakuje. Nie mogliśmy wyjść z tego pokoju przez cały dzień. Wiesz dobrze, że on...- nawet nie skończyli mówić. Zaczęli wpatrywać się w moją stronę z ogromnym strachem w oczach. Dopiero wtedy poczułem ten ciężki oddech na swojej szyi. To był ojciec. Alkohol czuć było na kilometr. 

 

- O wreszcie jaśnie pan raczył się zjawić! – krzyczał. Nie mogłem wykonać żadnego ruchu. Momentalnie zamarłem. – Teraz to ja ci pokażę ...! – odchylił rękę w tył chcąc mnie uderzyć. Nie zrobił tego. Ktoś za nią chwycił. To była moja matka.

- Joseph, uspokój się! Jesteś pijany! Natychmiast przestań! Przecież to twój syn! – zaczął się szarpać i wyrywać, a ponieważ był pod wpływem alkoholu szybko tracił siłę. Nie udało mu się nikomu robić krzywdy. Całe szczęście.

- Jeszcze dzisiaj byłem miły, ale następnym razem pożałujesz gówniarzu! – krzyknął do mnie ostatni raz i odszedł. Nie rozumiem go. Pozwolił nam dzisiaj na robienie tego, na co mamy ochotę. Dlaczego on to robi? Coraz bardziej sprawia, że nie chcę przy sobie jego towarzystwa. Sam się od nas odsuwa. Rozumiem, że kiedy się za dużo wypije robi różne rzeczy, ale żeby wpadać w taką furię i chcieć bić się z innymi? W dodatku z własną rodziną? To nienormalne. Rzadko wybuchał AŻ taką złością jak dzisiaj.

- Nie przejmujcie się dzieci, ja sama chciałabym wiedzieć dlaczego tak się zachowuje. - powiedziała mama i wybuchła niepohamowanym płaczem. Wszyscy podbiegliśmy do niej i zaczęliśmy się do niej przytulać. Chcieliśmy ją choć trochę pocieszyć. Wiemy, jak bardzo przeżywa to, co robi ojciec. Ona najzwyczajniej w świecie się o nas martwi. – Dziękuję dzieciaki! Jesteście moim całym światem. – pocałowała każdego z nas po czym wstała. – Chodźcie, na pewno zgłodnieliście. – miała rację. Byłem strasznie głodny, tak jak reszta. Udaliśmy się po schodach do jadalni i usiedliśmy przy stole. Z gabinetu Josepha usłyszeliśmy chrapanie, co oznaczało, że na kolacji będzie miła atmosfera. Zjedliśmy wspólnie posiłek i pomogliśmy trochę po nim ogarnąć. Kiedy wszyscy poszli do pokoi zostałem na chwilę sam z matką.

- Przepraszam mamo, to wszystko przeze mnie. To moja wina, że Joseph znowu się z tobą szarpał...przepraszam mamo! Gdybym nie wyszedł to nic by się nie stało... – po policzkach zaczęły spływać mi łzy. Moja mama od razu je wytarła i przytuliła mnie mocno uśmiechając się.

- Skarbie to przecież nie twoja wina, nie obwiniaj się. To ojciec przesadził. Ty nic nie zrobiłeś! I nie płacz kochanie! – uśmiechnąłem się delikatnie do niej i chwilę jeszcze staliśmy tak w uścisku. Zacząłem ziewać. – Leć się położyć, jesteś zmęczony. Dobranoc skarbie! – ucałowała mnie w czoło, a ja ruszyłem w kierunku mojego pokoju. Przebrałem się w piżamę i położyłem się do łóżka. Nie mogłem przestać myśleć o Claire. Nie wiem, co mi się stało, że cały czas o niej myślę. Jest dla mnie ogromnie ważna. Nie mogę stracić mojej jedynej i najlepszej przyjaciółki. Jest w niej coś niezwykłego, przez co nie mogę oderwać od niej swoich myśli. Jest...jedyna w swoim rodzaju. Mój wewnętrzny monolog przerwał dobrze mi znany, sen.

***

Hej miśki <3
A więc wstawiam nowiutki rozdział. Miałam radochę pisząc go. Tym razem pojawia się również sytuacja z perspektywy Claire. Mam nadzieję ze postać tej uroczej i kochanej dziewczynki przypadnie wam do gustu. Nie zapominając o Michaelu oczywiście. Co myślicie o tej niespodziance? ;)
Wielkim zaskoczeniem jest nikt inny jak nasz 'kochany' Joseph. Wiem, że ostatnio opisałam go jako takiego grzecznego tatusia. Tutaj niespodzianka dla antyfanów tej osoby XDD mam nadzieję, że się podoba. Zapraszam do komentowania. To mnie mega motywuje do dalszej pracy <3
Pozdrawiam :)
Olivia <3